Auteur: knee

Deze ochtend gaan we, na een goed ontbijtje, met de shuttlebus van het hotel naar het centrum van Atlanta. Dit zouden we ook te voet kunnen doen, maar gezien de warmte is het altijd handig als je voor de deur wordt afgezet. We hebben de CNN tour van 11 uur en zijn zeker nog een half uur te vroeg. Het blijkt dat je geen eten en drinken mee naar binnen mag nemen. Oeps, dat is een beetje jammer van onze volle rugzak. Dan maar snel nog wat drinken voor de flesjes weg moeten. We gaan door de securitycheck en Corné laat zijn tas zien. Alles in orde meneer, loop maar door. Huh? Dat is ook raar, we nemen alles gewoon mee. Met de roltrap gaan we naar de achtste verdieping van CNN. Hier krijgen we een filmpje te zien over deze nieuwszender. Ook zien we de schermen van de live- uitzending. Helaas mocht je hierna geen foto’s meer maken. We lopen langs de ‘newsroom’. Hier zitten ze achter allerlei computerschermen het nieuws te verzamelen. Of het ‘fake news’, zoals Trump zou zeggen. Hij is hier weer volop in het nieuws. We zien nog een stukje van een opnamestudio. Helaas hadden we wel wat meer van deze tour verwacht, bv waar ze op dat moment live uitzenden, bekende anchors of zo. Maar het was meer een promotour voor CNN. Toch, leuk om er binnen te zijn geweest. Na de tour kom je, erg handig, in de store terecht. Tja, wat doe je dan he, je koopt een Cnn News-mok en glas.
Hierna lopen we door het Centennial Park, dit was hier aangelegd ter ere van de olympische spelen in 1996. Er is een fonteinenshow op muziek bij de vijf olympische ringen. Even verderop ligt het Coca-Cola museum. Hier wordt nog een hotdog gescoord. Het laatste stukje naar het hotel lopen we terug. Het gaat bergaf dus dat is te doen. Tien minuutjes later zijn we bij de Hampton Inn. We halen de auto op en gaan richting het Martin Luther King Jr. Historic Parc. In deze buurt staat zijn geboortehuis en verderop in de straat ligt hij begraven. Er is ook een museum ter nagedachtenis aan Martin Luther King. Je ziet daar de geschiedenis van zijn leven en dat van zijn vrouw. Wat ze allemaal gedaan hebben voor de Civil Rights in de jaren vijftig en zestig. Het is er best druk en we voelen ons behoorlijk in de minderheid als enige blanke mensen daar. Wel interessant om te zien.

Na dit bezoekje rijden we door naar Powder Springs. Een nietszeggend stadje, maar vanavond worden hier de DCI kampioenschappen gehouden. En aangezien Corné al jaren wacht op een kans om de top drumcorpsen in het echt te zien, is dit zijn kans! En het is ook super om te zien. Zeker de laatste zes zijn fantastisch: de Bluecoats, Cavaliers, Cadets, Phantom  Regiment, Santa Clara Vanguard en natuurlijk de Blue Devils! Wat een show wordt er van gemaakt. We zien het laatste korps niet meer, want het wordt tijd om terug te gaan naar het hotel. Het is dan al half 11. We willen nog even snel een milkshake scoren op de terugweg. Via de McDrive moet dat zo gepiept zijn. Nou, de mevrouw achter de praatpaal was niet zo snel van begrip, dus dat duurde wel even voor de bestelling was doorgekomen. Maar dan smaakt het ook des te beter! Om half 12 zijn we weer terug in het hotel.

Deze dag gaan we richting Atlanta. We ontbijten rond een uur of 9 in de kleine ontbijtruimte. Gelukkig was er nog voldoende te krijgen. De koffie is volgens Timo nog steeds niks. We rijden rond 10 uur weg uit Gatlinburg. De route loopt weer door de Great Smoky Mountains. Dit schiet natuurlijk niet zo op met die slingerwegen, zeker niet als het met bakken uit de lucht komt.  Eenmaal uit het Park rijden we verder via de snelweg. We stoppen bij een Ingles supermarkt en kopen hier verse broodjes, drinken en bananen. O ja, en koffie bij de Starbucks. Nog steeds blijft het regelmatig regenen. Even later zien we de afslag voor Tallulah Gorge State Park. In dit park ligt een lange, diepe kloof. We nemen de afslag naar een Overlook Point. Hier eten we de broodjes en kunnen we even van het uitzicht genieten. Het is ook echt maar even, want je zag de regenbui gewoon aan komen waaien. Je denkt dat de bui met kleine druppels begint, maar niets is minder waar: meteen een vette plensbui. Dan maar meteen terug in de auto. We rijden weer verder en stoppen nog één keer op de parkeerplaats van een Mall, om de donuts te eten. Vanaf hier is het nog zo’n 40 km naar Atlanta. Het verkeer is hier erg druk, zelfs de zesbaansweg staat vol! Rond half vier komen we aan bij de Hampton Inn. Dit hotel ligt in de wijk Georgia Tech. Hier zitten we midden tussen de campus en universiteitsgebouwen. En naast ons hotel ligt het hoofdkantoor van Coca-Cola!

We doen even niks, een beetje tv kijken en even op de telefoon hangen. Timo en Stijn gaan even naar de fitnessruimte. Rond zes uur zoeken we een Mac in de buurt op. In deze Mac houden ze een klein Pokemonevent. Grappig om die kids bezig te zien met al hun Pokemonspullen. Hierna rijden we nog een rondje door het centrum. We zien alvast waar CNN ligt. Hier gaan we morgen naar toe voor een tour. We zijn op tijd terug bij de kamer, al rond kwart voor acht. Corné en ik lopen nog even in de buurt een rondje voor wat foto’s.

Het plan was om deze ochtend al vroeg richting Cades Cove te gaan. Dit omdat we dan meer kans zouden maken om wildlife te spotten. De wekker stond op half 8. Maar het opstaan viel niet mee bij de kids. Rond half 9 zaten we aan het ontbijt. Gelukkig was er nu nog voldoende aanwezig. Om kwart over 9 rijden we weer Gatlinburg door. We halen bij de Subway een paar broodjes voor de lunch. Dan door naar Great Smoky Mountains NP. We zijn ondertussen al niet meer de enigen. Het is gelukkig nog niet echt druk. We nemen dus de weg naar Cades Cove. Het is hier prachtig groen, met slingerende wilde riviertjes. Cades Cove staat erom bekend dat rond 1800 hier de eerste settlers hun huisjes bouwden. Het een en ander is nog bewaard gebleven. We komen ook langs een paar oude kerkjes met kerkhof. Op de grafstenen kun je duidelijk zien hoe lang geleden de mensen hier al woonden, en ook dat ze vaak nog niet zo oud werden. Stijn ziet er nog niet veel van, want die doet een tukje in de auto. Hij was duidelijk nog niet wakker.

Een eindje verderop stoppen we bij het visitor center. Ook hier weer oude schuurtjes en huisjes. Er staat ook een nog werkende watermolen. Je kunt je bijna niet voorstellen hoe ze vroeger hier geleefd hebben. Ondertussen komt Stijn ook een kijkje nemen.  Wel jammer dat we nog geen dieren gezien hebben, en we zitten nu al op het verste punt van de route. Wie weet hebben we op de terugweg meer geluk.  En dat is ook wel een beetje zo. We zien een paar hertjes langs de kant van de weg. Mooie beestjes. Een stukje verderop staan opeens wat mensen de bossen in te kijken, camera’s gereed. Meestal wil dat zeggen dat er een beer is gespot. Wij ook maar kijken natuurlijk. Uiteindelijk staan we met zijn allen de bomen van dichtbij te bekijken, want de beer is nergens (meer) te zien! Jammer hoor.

We parkeren  bij een picknick area. Hier zoeken we een plekje bij een tafel langs de rivier en eten onze broodjes. Water trekt altijd aan, en Stijn staat al snel tot zijn enkels in het water. Hij gaat gewapend met een tak via de stenen verder de rivier in. Gaat een tijdje goed, maar uiteindelijk maakt hij nog een kleine schuiver. Toch weer een nat pak te pakken. Gelukkig had hij vooraf zijn gsm even afgegeven aan mij. Tijd om weer verder gaan. Ik ga achterin zitten en Timo van Vessem geeft Corné nog de nodige rij-instructies. Volgens ons mist hij het lessen best wel…

Om half 3 zijn we terug bij ons hotel. De kids gaan meteen zwemmen en Corné en ik zijn ook al snel bij de pool. Wanneer ik uiteindelijk rond half 6 als laatste terug naar de kamer ga en boven uit de lift kom, hoor ik: “bear!”. Ik kijk naar beneden en zie langs het zwembad een zwarte beer lopen! Snel ren ik naar de kamer en op het balkon zien we hem nog net weglopen. Corné en ik pakken onze camera’s en lopen naar de andere kant van het balkon. Hier hebben we goed zicht op de beer. Deze is echt niet bang en loopt van tuin naar tuin. Echt gaaf om te zien! Niet een beer in de bossen, maar gewoon langs ons hotel.

Vanavond rijden we Gatlinburg weer in, en we gaan eten bij TGI Friday. Goede burgers hier. Stijn neemt de chicken strips en later komt de ober er achter dat hij het kidsmeal had gekregen. We vonden al dat hij zo weinig op zijn bord had liggen. Het wordt snel opgelost. Timo heeft chicken met pasta. Zag er goed uit en was ook erg lekker. Hierna nog een laatste ronde door de winkelstraat, want morgen vertrekken we richting Atlanta. We scoren nog een lekker ijsje, en ik vind een hoesje voor mijn gsm. Eenmaal terug bij het hotel, gaat Timo nog even langs bij een andere kamer, twee verdiepingen lager. Toen het nl. flink begon te waaien, was zijn zwembroek naar beneden gewaaid. Wel grappig om te zien, die broek op een ander balkonnetje, maar morgen zijn we hier weg. Gelukkig hadden ze hem op een hekje gehangen, probleem opgelost!

Deze ochtend gingen we om negen uur ontbijten, nou ja, of wat er voor door ging. Alles was al ver op, en de mevrouw van het buffet had niet veel haast om een en ander bij te vullen. Ook de koffie was een bakkie slootwater. We waren dus vrij snel klaar met het ontbijt. Terug op de kamer gaan we onze spulletjes pakken, want we gaan Smoky Mountain NP in vandaag. Tegen 10 uur rijden we op weg. Binnen vijf minuten zitten we al in het park.

De eerste stop wordt het Visitor Center. We kijken hier wat rond en nemen een krantje met plattegrond mee. Corné koopt hier nog een nieuwe plaat voor op de blokhut, en ik natuurlijk een magneetje. Hierna rijden we door naar Clingmans Dome. Dit is het hoogste punt van de Smoky Mountains. Met een flinke slingerweg komen we boven aan, en we zijn helaas niet de enigen! Wat druk hier. Een parkeerplekje vinden duurt even.  We lopen uiteindelijk het laatste stuk omhoog naar het uitzichtpunt. Dit is een betonnen uitkijktoren. Je kunt vanaf hier echt kilometers ver kijken. Je ziet nu ook goed waarom het het de Smoky Mountains heet. Wolken hangen laag boven de bergen en de kleuren vervagen van donker-naar lichtgroen. Ook loopt de grens tussen Tennessee en South Carolina precies door het National Park.

Als we even later terug komen bij de auto, hebben we het al weer goed warm. We rijden de weg terug naar het Vistior Center en gaan hier een filmpje kijken over het ontstaan van de Great Smoky Mountains. Het is hier ook lekker koel. We besluiten om nog een één stop in te lassen: Lauren Falls. Dat is hier vlakbij, tenminste de parkeerplaats dan. Want vanaf hier is het nog 1,3 mile naar de waterval. Het lijkt weinig maar valt toch tegen. Gelukkig is deze weg minder steil dan naar Clingmans Dome. Nu maar hopen dat er geen flutstraaltje de berg af komt… Het blijkt toch de moeite waard. We komen uit bij een redelijk grote waterval. Het water is ijskoud, en dat vinden mijn voeten best fijn! De rest wil eigenlijk niet het water in. Alhoewel, Timo heel even en Corné haalt nog 1 natte schoen. Dat was niet gepland. Na een kwartiertje lopen we de weg weer terug, dat gaat beter! Overigens de hele dag nog geen wildlife gespot, op die ene wilde kalkoen die de weg overstak na…

Rond half 5 zijn we terug bij het hotel. Tijd om te zwemmen en uit te rusten. Rond half 8 gaan we weer Gatlinburg in. We willen gaan eten bij Johnny Rockets. Maar eerst gaan we naar de Gatlinburg Mountain Coaster, die zit aan de overkant van de weg. Corné, Timo en Stijn gaan er alledrie in, ik leg alles op de gevoelige plaat vast. De baan gaat hard genoeg, wel een beetje kort. Ze staan al snel weer beneden. Met de trolley rijden we een stukje mee richting het centrum. Hier stappen we uit en we gaan bij Johnny Rockets naar binnen. Ik neem de chicken strips en de heren eten burgers. Stijn wilde graag zo’n Johnny Rockets glas mee naar huis nemen. De ober had nog nooit deze vraag gehad en moest even overleggen met de manager. Het was oké, tegen een klein bedrag mocht het glas mee. We lopen nog wat door de winkelstraat en pakken dan de trolley terug. Het is dan al tien uur geweest. Nog even relaxen op de kamer, aflevering twee van Game of Thrones kijken en dan slapen.

Vandaag zitten we rond half 9 al aan het ontbijt, want ook deze dag rijden we een flink stuk. Om kwart over 9 rijden we weg bij het hotel.  Eigenlijk gaat het best snel. We stoppen een keer voor een kop koffie, en later nog een keer bij een rest area. Hier lunchen we op ons gemak. We zijn dan ondertussen al in Tennessee. Het laatste stukje van de rit gaat binnendoor. We rijden door Pigeon Forge. Hier is het echt een circus. Wat je langs de weg allemaal ziet aan winkels, restaurants en attracties. Het lijkt wel een soort pretpark. We zien ook de afslag naar Dollywood, het pretpark van Dolly Parton.  Vanaf hier is het nog maar 10 minuutjes naar Gatlinburg. Overal zie je al borden voor de Great Smoky Mountains.  We rijden ook al een stuk door de bossen. Om half drie komen we aan bij de Quality Inn & Suites. We krijgen een kamer op de zesde verdieping, en hebben zo een mooi uitzicht op het hotel, het zwembad en de mountain coaster aan de overkant van de weg. Timo en Stijn gaan meteen zwemmen. Het is ook weer flink heet vandaag. Eigenlijk is het nog geen dag onder de 30 graden geweest. Ik ga eerst maar eens een wasje draaien. Even kwartjes regelen en de wasmachine kan aan. Daarna gaan Corné en ik ook zwemmen. Lekker even niksen. We blijven tot ongeveer een uur of zes.

Wanneer we allemaal weer omgekleed zijn, rijden we met de auto Gatlinburg in. Het centrum ligt aan het einde van de weg. Ook hier is het erg toeristisch en ‘over de top’. Allerlei vreemde winkels en musea van Ripley’s Believe it or Not. Ook veel restaurantjes en souvenirswinkels. We vinden een Italiaans tentje: Best Italian Cafe and Pizza. Pizza met kaas, tomaat en kip voor Timo en Stijn. Ze bestellen samen een medium pizza en krijgen die samen niet eens op. Corné neemt lasagne, en ik eet spaghetti. We zitten goed vol, en het was erg lekker. Gelukkig kunnen we het eten laten zakken met een gezellig wandelingetje door het stadje.

Rond negen uur zijn we terug bij het hotel. We kijken eens goed rond, want vanmiddag werd hier verteld, dat er gisteren een beer langs het hotel liep! Gewoon tussen het gebouw van de kamers en de receptie door. Niks te zien nu hoor. Misschien zien we morgen nog wat wildlife, want dan gaan we het National Park in.

Over vandaag valt niet zo veel te vertellen. Het wordt vooral een reisdag. We gaan rond 9 uur ontbijten en hierna vertrekken we richting Troutville. De rit verloopt voorspoedig,  en al snel verlaten we de grote steden. Wel een verademing: tweebaansweg, en mooi groen. We rijden dan ook langs Shenandoah National Forest af. Je kunt hier ook doorheen rijden, maar dan zijn we pas laat bij het hotel.

We stoppen ergens om te tanken, en om boodschappen te doen bij de Walmart. Een eindje verderop stoppen we bij een ‘rest area’, en eten broodjes ham/kaas en bananen. We hebben een picknickbank in de schaduw. En gelukkig ook een goed werkende koelbox. De laatste stop is bij een Mac voor lekkere milkshakes.

Om half vier komen we aan bij de Holiday Inn Express in Troutville. We gaan lekker zwemmen en zonnen. Prima zwembadje hier. Aan de overkant van de weg zit een Cracker Barrel. Hier hadden we nog nooit gegeten. We gaan gewoon te voet! Eigenlijk ‘not done’ hier. Het is een leuk restaurant, helemaal in countrystijl. Het eten smaakt goed. Je krijgt er ook veel bij. We kunnen het niet allemaal op. Timo en Corné nemen sirloin steak, en Stijn en ik nemen de chicken. Prima restaurant!

Rond half negen zijn we terug bij het hotel. Nu nog even relaxen. De boys kijken maar weer eens worstelen… Morgen hebben we nog een lange reisdag, want we gaan naar de Great Smokey Mountains.

Vroeg uit de veren vandaag, want we gaan op weg naar the White House! Twee weken geleden kregen we nl. het bericht dat we om 11.00 uur een tour konden doen. We willen graag proberen om dat te halen, dus staan we al om half zeven op! Erg vroeg, dat wel, maar dit is de enige mogelijkheid. We ontbijten tegen zeven uur, lekker rustig nog. Dit keer hebben ze hier cinnabons! Dat is wel heel verleidelijk. We nemen er allemaal één, en dat op de vroege morgen. Om half acht vertrekken we richting Washington. Ook op de weg is het lekker rustig. De rit verloopt voorspoedig, dit keer geen ellenlange files. Alleen even wat roadwork onderweg. Om half elf komen we aan bij de parkeergarage vlakbij het witte huis. Deze garage hadden we thuis al gereserveerd, wel handig. We lopen vijf minuutjes en gaan in de rij staan voor de ellenlange securitychecks: twee keer paspoorten checken, allemaal door poortjes heen, spullen door de scan. Niets wordt hier aan het toeval overgelaten.

Eindelijk mogen we dan naar binnen. Het is wel gaaf om hier rond te lopen. We lopen een vaststaande route en zien veel foto’s van alle presidenten en first lady’s. Ook zien we b.v. de State Dining Room, de China Room en de Red Room. Mr. Trump was denk ik niet thuis. We maken foto’s met onze gsm, want camera’s mogen niet mee naar binnen. Ook buiten mogen we nog even rondlopen. Na een uurtje is de tour afgelopen en komen we uit bij het hek waar we vier jaar geleden ook gestaan hebben. Alleen kun je nu niet meer bij dat hek komen, er staat nu een rijtje dranghekken voor.

Ondertussen loopt de temperatuur al weer aardig op richting de 35 graden. We besluiten om eerst even terug naar de auto te gaan voor het koude drinken uit onze koelbox. We zetten de airco aan en koelen even af in de auto. Hierna gaan we op weg naar het Capitol. Dit is gemakkelijker gezegd dan gedaan, want het blijkt een flinke wandeling te zijn. We wilden graag even afkoelen in het National Museum of National History, maar daar stond zo’n lange rij buiten. Op die manier haalden we de Capitol Tour niet. Dan maar doorlopen. Even later gaan we maar de National Gallery of Art binnen, niet voor de oude meubeltjes daar binnen, maar voor de airco…..cultuurbarbaren die we zijn. Het begint ondertussen al flink op te breken. Eenmaal weer buiten plenst het volop! Oeps, van de zon naar de regen. We schuilen dus nog maar even, en net als we de gok willen wagen, worden we kletsnat. Hebben we net een ijsje gescoord, goede planning hoor. Maar wel even lekker. We schuilen onder de bomen, maar dat helpt ook niet echt.
We moeten wel de tour van 15.20 uur proberen te halen. Dat lukt net! We hebben een tour met een gids door het Capitol. Dit is erg leuk en interessant. We krijgen veel informatie over hoe het Congress – de Senate en het house of Representatives – is ontstaan. Ook staan er veel beelden van vorige presidenten. Nu nog terug naar de auto. Een flinke trip weer, we zijn echt moe. Gelukkig is het nog maar een kwartiertje naar de Comfort Inn Pentagon City. Even zitten op de kamer.
We eten vanavond bij een Denny’s in de buurt. Timo en Stijn nemen de chicken strips en Corné en ik nemen burgers. Ik bestel een Gouda cheese burger. De ober kende dit niet, hij zegt nl. ‘guda’ ipv Gouda. We proberen nog uit te leggen dat we uit Nederland komen en dat je daar Gouda zegt, maar hij snapt er niks van. Hij weet niet waar Holland ligt. Ergens ‘up there’? Europa kent ie nog net. Afijn we laten het maar zo. Wel lekker gegeten overigens.
Nu relaxen we op de kamer, en we kijken nu echt de nieuwe Game of Thrones, want gisteren werd hij veel later pas uitgezonden. Iedereen ligt nu al half te slapen. Ik ook zo.

Om bij het begin te beginnen: op zondag zijn we, na lekker gegeten te hebben bij (o)ma van der Veeken, vertrokken richting Düsseldorf. Dit was een voorspoedige rit en om half 8 waren we bij Tryp hotel Düsseldorf.

De volgende morgen hadden we een goed Duits ontbijt in het hotel. Hierna vertrokken we naar het vliegveld. Dat was dichtbij, binnen vijf minuten stonden we op de parkeerplaats. Inchecken, bagage, geen probleem. Wel jammer dat ze iedereen bij de gate laten wachten, en vervolgens weer uit deze ruimte sturen, omdat de paspoortcontrole was vergeten! Met zijn allen in een kleine ruimte wachten…. dit levert dus vertraging van een uurtje op! Gelukkig hoefden we in London niet te haasten. We vertrokken om 12.00 uur en landden 12.30 uur plaatselijke tijd.

Op naar de volgende vlucht, wel weer de nodige paspoortcontroles, dit wordt echt vaak gedaan. Tijdens de volgende vlucht was er genoeg te eten aan boord. En genoeg te kijken aan films en series. We vlogen met Air Canada, goede service! We landden om 16.00 uur in Montreal, ondertussen is het dan 22.00 uur in Nederland. Eerst maar weer controles, ik werd weer goed gecontroleerd, die piepjes blijven afgaan. Je kunt hier ook zelf de paspoorten scannen bij zo’n paal. Lijkt handig, maar als van de vier passen er uiteindelijk maar 1  ‘goedgekeurd’ wordt, en je toch naar de gewone douane moet, win je er geen tijd mee. Alleen Timo zou door mogen. Vooruit dus maar weer. De man van de douane had weer moeite met de naam van Stijn. Hij noemt hem dan gewoon ‘him’. Eenmaal door de customs zijn we al op US grondgebied. We hebben hier een paar uurtjes tijd, dus zoeken we een tentje om wat te eten. Dit valt eigenlijk nog best tegen in dit stukje vliegveld. Het worden hotdogs met frietjes. We beginnen langzaamaan te balen, want het laatste vluchtje van een uur, heeft ook een uur vertraging! Pas om 21.00 vertrekken we naar Boston. Rond 22.00 landden we. Hier verloopt alles voorspoedig, de koffers hebben we meteen, ook meteen in de bus richting de car rentals. We krijgen een mooie grote bak, maar helaas werkt de airco niet. Dan maar weer wachten op een andere. Dit wordt een blauwe Dodge Grand Caravan. Op naar het hotel. Helaas wat file onderweg. Deze kleine vertragingen breken ons langzaam op! Stijn slaapt na vijf minuten in de auto. Rond half 1 ’s nachts bereiken we dan toch de Fairfield Inn. Na 24 uur ploffen we in bed en de lichtjes gaan uit..

We waren allemaal al vroeg wakker vanmorgen. Rond half 8 al. We zitten dus om half 9 al aan het ontbijt en het is behoorlijk druk in de ontbijtruimte. Gelukkig hebben ze hier een tweede ruimte en kunnen we zitten. Wel een run op de bananen hier! We moeten snel zijn, haha.  We vertrekken iets na half 10 richting Philadelphia. Onze tomtom stuurt ons wel dwars over Manhattan. Wel leuk om alle bekende gebouwen weer even te zien, maar het is er topdrukte! Bovendien zijn de wegen erg slecht. Het duurde bijna een uur voordat we via de Lincolntunnel Manhattan hadden verlaten. Wel balen, want het zou een korte rit zijn vandaag. We zitten nu in New Jersey en rijden verder langs Newark Airport. De vliegtuigen landen laag over de snelweg heen. Halverwege de route stoppen we bij een pomp en hier koop ik een nieuwe Rand McNally Road Atlas. Deze was ik nl thuis vergeten in te pakken, echt compleet niet aan gedacht. Nu kan ik toch de weg weer volgen op de kaarten. Ook nemen Corné en ik een cappuccino bij Starbucks. Timo en Stijn nemen een frappucino caramel. Je kunt hier alle soorten en maten bestellen.

Wat later dan gepland, komen we in Philadelphia aan, zeker als we drie keer hetzelfde rondje rijden voordat we bij het hotel aankomen. Het ligt wel mooi: aan het water en aan de voet van de Ben Franklinbridge. We zetten alle koffers op de kamer en gaan eigenlijk meteen weer weg, want we willen nog even Philly in. We rijden met de auto naar het Museum of Arts. Gelukkig vinden we al snel een parkeerplekje. Hier lopen we naar het standbeeld van Rocky. Ook beklimmen we de trappen van het museum, net zoals Rocky in de film. Misschien niet zo snel als Rocky, maar oké.

De volgende stop is de Independance Hall en de Liberty Bell. Hier werd in 1776 de ‘declaration of independance’ voorgelezen.  We lopen een klein rondje en gaan dan weer terug. Het is inmiddels vier uur en we willen doorrijden naar de Christiana Mall in Delaware. Daar kan ik mijn nieuwe telefoon gaan kopen! Het ritje van 40 minuten duurt helaas het dubbele door het drukke verkeer. Gelukkig is de Mall tot 21.00 uur open. We hebben de Apple Store al snel gevonden en de nieuwe aanwinst is een Apple 6s. Erg blij mee! We gaan hierna bij de Food Court wat eten. Het worden Philly Cheese Steaks. Stijn neemt Nachos de Luxe, met hele hete ‘jalapenos’. Iets te heet als je die doorbijt. Timo vindt ook nog een nieuw hoesje voor zijn telefoon.  Na een rondje door de Mall rijden we nu wel in 40 minuten naar huis. Zijn we lekker op tijd voor de eerste aflevering van Game of Thrones!